یک پنجره شاید کافیست
تا زدیدش به جهان رو بکنم
بنشینم به لبش و از پس آن
دل ز دنیای دروغین بکنم
ساز غفلت به زمین بگذارم
زآن پس آهنگ زیارت بکنم
قصد دیدار رخ ماه وشت کرده دلم
باید این رخت کنم
جامه هجرت بکنم...
۲۰/۷/۱۳۹۰
******
***
سهراب !
شنیده ام که روزی
اندر دل یک خمار دلخون
بیچاره گلی نهفته بوده است
پا در گل یک خیال میگون!
شکوایه به سر که ای دل خون
بند از من بی گنه تو وا کن!
دل خنده کنان به صبح رو کرد
وآنگاه به گل چنین همی گفت:
ای گل تو به گل چو پای بستی
دل از سر فرش به عرش بستی!
۲۷/۷/۱۳۹۰
*****
****
آه روزگار!
با من نجنگ
اینجا هوایش غربت است !
رنجم مده
درس گرانم هی مده
اینجا هوایش غفلت است!
من مانده ام در کوی دل
سرگشته ام حیران و ول
با من چنان رفتار کن
تا پا نهم بیرون گل !
ای روزگار!
گاهی به من سر می بزن
حالی بپرس!
شاید گرفتارت شدم
شاید که پروانه شدم
یادی ز دورانم تو کن
کز روی شیدایی و شور
اندر کلاس درس تو
جای الفبا خوانده ام
من
مشق عشق!
شاید نپیچاندی تو گوش این دلم
تا عاشقی یادم رود
وآن صحبت آموزگار
اندر کمالات زمین و این زمان
یادم رود!
آموزگار
رفت از کلاس
من مانده ام
بنشسته در جای خودم
هی می نویسم مشق دل
شاید که از یادم رود
سرسختی این روزگار
شاید که از یادم رود
رنج گران ماندگار
شاید که از یادم رود
آموزگار
آموزگار!!
۲۸/۷/۱۳۹۰