مرا به حال خود گذار
که با دلم بسر کنم
میان یاس و حسرت و هبوط خود
در این کویر پوچ تن
هوای خاطرات تو ز یاد خود
بدر کنم!
مرا به حال سوخته ام رها تو کن
شبانه ها که لطف خاطرات جاودانه ات
خیال خسته مرا کند طفیلی و
دلت
به پیش چشم من رود به پای دیگری!
مرا به رود پر خروش خامشی تو واگذار
که می برد بلور این تنم به آب دیدگان
مرا به حال خود گذار
که چون جنون عشق تو به سر زده مرا
به من یزید دل روم
و جای دل به سینه ام
نهم گون
که خار آن رود به دست رهزنان
و خونشان
شود به کام تشنه ام
خنک
چو آب چشمگان...!
ـ به جه می اندیشی؟
ـ به فراسوی خیال
که گذر می دهدم از گذر خاطره ها
به زمان می بردم در سفری پر اعجاز
به همان جا که نخستین نفس گرم تورا
همچو بوی خوش عطر گلها
به درونم بردم...
به تو می اندیشم
به تو و خاطره خنده تو
که چو خندیدی
دل بشد از کف ما
و شدم عاشق یکدست و ندانستم کی
تو شدی از دستم...
ـ به چه می اندیشی؟
ـ به سکوت شب و این تاریکی
که فکنده است لحاف خود را
به کویر دل و احساس محال....