تکرار تاریخ...
می گویند کل تاریخ هیچوقت تکرار نمی شود، اما جزییات آن چرا؛تکرار شدنی است. خیلی از جزییات تاریخ تاکنون تکرار شده است. این دلیل خیلی از پیشگوییهای سیاسی،اقتصادی و حتی فرهنگی اجتماعی است. جامعه کنونی مانیز الان به نقطه ای رسیده است که قادر به پیشگویی در مورد آن می شویم.جایگاهی که اندازه نوک پایی تا پرتگاه سقوط فاصله دارد.
می دانیم که همه جوامع بشری عادت به پیشرفت و پیشروی دارند و این به عنوان یک اصل و یا بهتر بگویم یک عرف مطرح شده است.عقب نشینی ای هم اگر باشد یک قدم است که آنهم خیز گرفتنی برای یگ گام بلندتر به سمت جلو محسوب می شود.نمونه ی جوامع عقب مانده جهان سومی که به تدریج ظرف این دهه های اخیر توانسته اند خود را بالا بکشند و تحولی چشمگیر در همه زمینه ها ایجاد کنند، کم نیست. این موضوع چیز چندان عجیب و بدیعی نیست و روندی معمولی محسوب می شود. پیشرفت و پیشروی به سوی قله تعالی هدف آدمی و بشریت بوده و هست و خواهد بود. اما اینکه جامعه ای که دارای نقطه اوج چشمگیری در طول تاریخ بوده و فرهنگ و تمدن و اقتصادش حرف اول را در دنیا و جوامع تاریخی می زده، به جای پیشرفت در امور خود،پسرفت و پسروی شیوه کارش شود، جای بسی تعجب و شگفتی دارد.گناه چنین پسروی وعقب نشینی طولانی مدت را به گردن چه کسی یا کسانی می شود انداخت؟ آیا صرفا می توان نگاهی به روند حکومت حکام آن جامعه انداخت و تمام تقصیرها را به گردن حاکمان آن ؟ آیا این کار،باری از دوش جامعه برمی دارد؟ آیا این کار ننگ عقب نشینی ، ننگ پسروی یک تمدن عظیم بسوی بربریت و زشتی جانشینی تجاهل به جای تعقل را از صورت چنین جامعه ای پاک می کند؟ مسلما نه!
چه بهتر که به جای نشستن و از بدی حاکمان دورانهای مختلف تاریخی آن جامعه صحبت کردن، کمی تعقل کنیم و تا دیر نشده انگشت اتهام را به سوی خودمان_مردم عادی،رعیت،طبقه پست،کارگر و کارمند،نه موبدان و روحانیان و مغ ها،نه اشراف زاده ها و خونهای ممتاز،نه طبقه متصل به حاکمان جامعه_نشانه رویم!کمی فکر کنیم و ببینیم که چه کردیم و چه می کنیم هنوز، که به عده ای جرات داده و می دهیم که گوسفند فرضمان کنند در قاعده یک هرم ماسونی!و چنین استعداد و ظرفیت و تواناییها و گنجهای مادی و معنوی و آثار تاریخی عظیم و فرهنگ و هنرمان را به یغما برند و ما نیز در تمام طول این سالها، سکوت کنیم و با عرض معذرت به چریدن اکتفا نماییم!!
هرچند که در طول این هزاران سال کسانی نیز کاوه وار، بابک وار، امیرکبیر وار ، مصدق وار و شریعتی وار روییدند و بالیدند و درفششان علم طغیانشان شد و کردند آنچه که بایست می کردند و گفتند و نوشتند و فریاد زدند آنچه که باید!آن انقلاب کبیری که ابتدا در خویشتن خویش پدیدآورده بودند، را به کل و تنه و پیکره ی جامعه سرایت دادند و بعضا انقلابی عظیم تر برپا کردند.اما خوب که نگاه کنیم می بینیم که از آن انقلابها تنها نامی و سطوری سانسور شده و داستانی تحریف شده و تخلیص شده در کتابها ثبت ،و از آن قهرمانان همیشه جاوید تنها یادی باقی ماند و دیگر هیچ!
آن مردمانی که در پشت سر آنها ایستاده بودند ، پس از آنها چه کردند؟چه کردیم؟ ما نه تنها به قهرمانانمان وفا و رحم نکردیم که به خودمان و نسلمان و آینده فرزندانمان نیز رحمی و وفایی نکردیم!آیا وظیفه آن مردم ایستادگی و همیشه انقلابی بودن پس از مرگ سرخ قهرمانانشان نبوده و نیست و نخواهد بود؟ چه کردند؟چه کردیم و چه می کنیم؟ما خون آنها را تباه و فریادشان را در گلوی خود خفه کرده و می کنیم!در پستوها خزیده و می خزیم!ما را کشتند و می کشند و هیچ نمی گوییم!چپاولمان می کنند و راضی به رضای الهی هستیم! لقمه نان را از سفره مان برمی دارند و دست به سوی آسمان بلند کرده و از ترس قهر و غضب حق تعالی ، شکر نعمت نداشته را به جای می آوریم! پوستین وارونه ای ازدین خدا را در کتابها، به تن کودکانمان می دوزند؛جای اصول دین،فروع دین را اولویت قرار می دهند؛مستحبات را غالب بر واجبات می کنند و مصلحت اندیشی و منفعت خواهی را جای حقیقت جویی به آنها می آموزند و اینگونه نسلی خمار افیون دینی نوخاسته،می پرورند که برایشان کارآمد باشد و منافع آنان را به بار آورد.در برابر این ظلم ،چه کرده ایم؟
آنجا که با بدره های سیم و زر، به صفمان کردند و باشعار دفاع از خاک و ناموس،غیرتمان به جوش آوردند و وادارمان کردند تا برعلیه دشمنان حاکمان استعمار گر خودمان بجنگیم و کشته شویم تا آنها به هوسها و لذات نفسانی خویش دست یابندو پس از قتل عام گوسفندوار مردمان عادی، به مصالحه هایی بعضا ننگین تن در دهند و همان دشمنانی که روزی سفاک نامیدندشان،برادر خطابشان کنند و دست هم پیمانی همدیگر را فشرده و قراردادهایی ننگین تر از ترکمانچای و ...امضا کنند؛باید که برعلیه خود حاکمان جور و استبداد می خروشیدیم و به جای ایستادن در صفوف به هم فشرده نماز تاییدشان،بازو در بازوی هم گره می کردیم و در مقابلشان می ایستادیم و به جای دشمن خارجی،دشمن در لباس دوست و گرگ در لباس میشی که به جان گله افتاده بود را می شناختیم و مرگ بر او را سرمی دادیم!نخروشیدیم و کشته شدیم!!
بازتاریخ ما پسروی کرده است.برگشته ایم به سی و یکی دو سال پیش.باز هم اعلان جنگی که خواسته این مردمان نیست و تنها به نفع مطامع سیاسی فرمانروایان ماست، صورت گرفته است.شاید تنها تفاوت این جنگ با جنگ آن موقع ، در رنگ آن است.آن جنگ سرخ بود و این بی رنگ!این جنگ رنگی به رنگ گرسنگی کودکان و تن فروشی زنان محجبه دیروز دارد! این جنگ رنگ بچه هایی را دارد که هرگز روی پدرشان را نمی بینند، نه به دلیل یتیمی که تنها به دلیل چند شغلی بودن آنها!این جنگ رنگ مردان قربانی مهریه را دارد!این جنگ رنگ عشقهای خیابانی یکی دو روزه را دارد؛رنگ عاشقان بی عشق!رنگ مادران ازدواج نکرده!رنگ شیطان پرستی و خداستیزی!این جنگ رنگ سفره های بی رنگ و بو را دارد!رنگ شکمهای به پشت چسبیده و رنگ آبرودار دیروز که گدا و تکدی گر امروز شده است!این جنگ خط مقدمی به وسعت وپهنای کشور آریایی ایران دارد! و همه چیز مثل همان موقع است!باز هم در محاصره ایم...!نان از سفره مان برداشته و یو.اف.شش جایش نهاده اندکه به دردمان نمی خورد و آبرویمان در برابر مهمان حفظ نمی کند؛یخچال های خالی را پر نمی کند؛جیبهای بی پول پدر را در شب عید پر پول نمی کند و صورت او را پر غرور؛پای برهنه ای را پاپوش نمی دهد و مقروضی را از زیر دین بیرون نمی آورد؛از دین گریزی را با آفریدگارش آشتی نمی دهد و بیماران نیازمند به آمپولهای چندین میلیونی را شفا!
در اذهان ما و کودکانمان به جای عشق،لفظ "غنی سازی اورانیوم" کار گذاشته اند که به پشیزی نمی ارزد!نمی ارزد به بطالت وقت نوجوان و جوانمان؛نمی ارزد به از دست رفتن آبروی زنان عفیفمان؛ نمی ارزد به خم شدن پشت مردانمان به زیر بار چند شغله بودن؛نمی ارزد به خستگی زنان جوان از مادری کردن برای تنها یک کودک؛نمی ارزد به رنج های بی پایان مادران سرپرست خانوار؛نمی ارزد به سکته های زودهنگام؛نمی ارزد به اعتیاد هنرمندان؛نمی ارزد به حبس استعدادها؛نه نمی ارزد!
غنای ثروتمندان و قارون ها و فراعنه زمان را به هر طریق که می توانند و باعث شعف و لذت سیری ناپذیرشان می شود،به رخمان می کشند و قناعت را دیکته شبمان می کنند و حدیث روزگارمان!شیطان می پرستند و با او در وعده گاه های مخوفشان ملاقات می کنند و در پشت تریبونها و جلوی دوربینهای رسانه هایشان،لفظ "خداپرستی" جار می زنند! عـــلی راهر روز، در محراب عدالت و دیانتش بر فرق می زنند و بتی دیگر به نام او بر می افرازند!
باز هم جزیی دیگر از تاریخ تکرار می شود.تاریخدانهای ما دست در گوشها و برچشمهای خویش نهاده اند و به گوشه پستوی جبن خویش خزیده و با دست خویش لبهای خویش دوخته اند!
گوسفند خطابمان کرده اند و ما ،خود،لباس گوسفند برتن خود دوخته ایم و سر به زیر انداخته و به هر چه که به عنوان غذا جلویمان می ریزند راضی شده و نیک می دانیم سرانجام این گوسفندوار زیستن ،قربانی شدن در شادی و عزای آنان است و بس!به همین راحتی!
فاسل.ش
